zondag 12 juni 2016

De 2 natuurwonderen van het noorden


Maimara (hier alle foto's)
Om van San Pedro de Atacama (Chili) naar Maimara te gaan dien je eerst 'even' de Andes en de grens Chili-Argentinië met de bus over te steken. Wat een landschap was me dat weer. Echt genieten, met al die vulkanen, meren, haarspeldbochten, lama's, zoutvlaktes en ga zo maar door. Maar toch waren we blij er te zijn na een 7-tal uren in de bus te zitten.







Wij logeerden als enige toeristen in het dorpje Maimara, bij een vriendelijk madammetje maar met wel weer een heel ander Spaans en een erg snelle tongval. In onze achtertuin hadden we zicht op de eerste gekleurde bergen, een echt wereldwonder.







Purmamarca (hier alle foto's)
Niet ver van Maimara ligt het meer toeristisch dorpje Purmamarca, waar je ook gekleurde bergen kan bewonderen. Deze waren ook zeker niet verkeerd en op het tijdstip dat wij er waren waren we zo goed als alleen.









Op het pleintje van het gezellig dorpje is er elke dag een markt met veel artisanale spullen en het kerkhof was ook weer een bezoekje waard.








Humahuaca (hier alle foto's)
Op slechts 25 kilometer van Humahuaca vind je langs een goede maar onverharde weg nog meer gekleurde, maar minder bekende, bergen The Hornocal, ook wel de 'Serranias del Hornocal', die echt wel adembenemend zijn. De weg die leidt naar deze plek, gelegen op een hoogte van meer dan 4.300 meter, is onbereikbaar met de bus, maar kan gemakkelijk worden bereikt met een 4x4.







Iruya (hier alle foto's)
Vanuit Humahuaca hebben we een daguitstap gemaakt met de plaatselijke bus naar dit klein bergdorpje. Het is een rit van bijna 4u over vooral een hobbelig zandweggetje met heel veel haarspeldbochten over een berg van 4000m. Achteraf gezien was het te ver om dit op 1 dag te doen en het dorpje is maar een paar straatjes groot dus je hebt het daar wel snel gezien. De omgeving en ligging is wel prachtig en je kan er naar het schijnt ook mooie trekkings doen.














Salta
Dit is een mooie stad met nog veel koloniale gebouwen van waaruit er vele excursies mogelijk zijn.








Wij hebben het echter rustig aan gedaan in ons appartement, veel aan de blog gewerkt (zo hard dat mijn computer er van gecrasht is) en zelf gekookt. Lekkere spaghetti van het huis. Mmm, dat was lang geleden!


Er is ook een erg interessant museum over de Inca's, het MAAM genaamd. Op 6.700 meter hoogte op de top van de vulkaar Llullaillaco in de Andes hebben archeologen in 1999 drie Inca-mummies gevonden, die in uitzonderlijk goede staat verkeren. De twee meisjes en een jongen zijn 500 jaar geleden geofferd en de best bewaard gebleven mummies volgens de ontdekkers. Zo zijn de huid en organen nog intact, en is in zeker een geval het hart nog gevuld met bevroren bloed. De drie Inca-kinderen zijn naar schatting acht tot veertien jaar oud. Zij werden onder een twee meter dikke laag stenen en aarde gevonden bij de top van de berg Llullaillaco, op de grens tussen Argentinië en Chili. Mummies die worden aangetroffen op grote hoogte, zijn meestal op natuurlijke wijze 'gevriesdroogd', zoals het 'IJsmeisje' Juanita uit Peru (gevonden in 1996) en de 5 300 jaar oude 'IJsman' in de Italiaanse Alpen (1991). Maar de drie bevroren Inca-kinderen op de Llullaillaco blijken niet uitgedroogd. In het museum wordt er slechts 1 mummie tentoongesteld, die om de 6 maanden wordt gewisseld.




Puerto Iguazu (hier de rest van de foto's)
De Iguazu watervallen ontstonden 200.000 jaar geleden toen de aarde, op wat nu de grens is tussen Brazilië, Argentinië en Paraguay tachtig meter verzakte na een vulkanische uitbarsting. Plotseling viel bijna anderhalf miljoen liter water per seconde gemiddeld 64 meter naar beneden. Van de ruim 270 watervallen, verspreid over 2,7 kilometer, is de U-vormige Devil's Throat de indrukwekkendste.













In deze streek heb je ook veel kolibries, het kleinste vogeltje ter wereld. Sommige soorten zijn maar zes centimeter groot! Zijn vleugeltjes slaan zo snel op en neer dat ze een zoemend geluid maken. We hebben een tuin bezocht waar er tientallen rond je heen zoemen. Ze worden aangetrokken door het suikerwater in de voerhouder. De openingen van de voerbuisjes zijn zo klein dat er geen insecten bij kunnen en alleen de snavel van de kolibrie erdoorheen kan. Als een helicopter kunnen ze al vliegend stil hangen. Super schattig om te zien maar moeilijk om te trekken, want ze zijn ontzettend snel.





Van hieruit zijn we dan verder naar Brazilië gereisd, maar deze avonturen volgen later!